Vandaag de laatste etappe van onze screening.. de relatietest.
Hoe staan we in onze relatie?
Hoe gaan we om met verschillende emoties?
Wat vinden we elkaars sterke en zwakke punten?
En dan ook nog een korte zelfanalyse.
We kregen het gevoel dat ze zo stilletjes aan genoeg stof hebben om hun beslissing op te baseren.
En dan is het nu wachten op het verdict van de jury.
Voor eind januari weten we of ze aan de jeugdrechter al dan niet een positief advies zullen geven.
Dus tot dan: hou die vingers gekruist en laat de bougies branden!
maandag 29 december 2008
dinsdag 16 december 2008
Op de thee
Vandaag ging het gesprek in onze zetel door.
En het moet gezegd, dat stelt je automatisch toch wat meer op je gemak.
Ondertussen was ons 'dossier' al op hun teammeeting verschenen. Van daaruit waren er nog een aantal vragen mbt mijn rouwproces. Ze wou toch wel zeker zijn dat er niet nog ergens 'gesloten potjes' waren. Ik was dan ook blij dat haar analyse aangaf dat ik herstelgericht ben. Zo voel ik het zelf ook altijd aan, maar blijkbaar had ik dit de vorige keer niet zo kunnen overbrengen. Blij dat dit uitgeklaard is..
De andere bedenking had vooral te maken met onze nog, in hun objectieve ogen, prille relatie. En tja, tenzij we onze relatie kunnen antidateren, kunnen we daar weinig aan doen. Ze gaf toe dat dit puur objectief als een risicofactor wordt aanzien.
Voor de rest een open babbel over opvoeding, regels en ouderschap. Met de nadruk op babbel. Want ook zij heeft ons bepaalde inzichten bijgebracht.
Bij het vorige gesprek hadden we meegegeven dat we openstaan om 2 kindjes (broertjes/zusjes) te adopteren. Voor ons vooral in de optiek dat ze dan op zn minst elkaar hebben. Zo evident lijkt deze keuze niet. Ze keek daarbij ook in eigen boezem en zei dat België nagenoeg geen nazorg heeft, terwijl dit in andere landen wel zo is. Adoptieouders worden er doorheen het leven van de adoptiekinderen begeleid indien nodig. Het adopteren van een sibling wordt in België maar in beperkte gevallen toegestaan. En wij zijn niet zo'n 'beperkt geval'. Ze heeft ons duidelijk meegegeven dat we geen positief advies zullen krijgen voor een sibling. Of we dit erg vinden? Nu, nee, niet echt. We hadden hen gevraagd om ons daar een stukje in te begeleiden. Er zijn teveel bezwarende factoren. We kunnen ons wel vinden in haar oordeel. Misschien dat we dit onuitgesproken ook al wel zo hadden aangevoeld.
Maar dan... een uitspraak die helemaal op het einde kwam.. 'ik zie jullie als goede adoptieouders'... Letterlijk.
En wij zouden wij niet zijn, moesten we ook dit zinnetje niet analyseren.
Ze had namelijk net daarvoor gezegd dat we nu maar eerst moeten genieten van ons rustig kabbelend leventje. Want dat de komst van een kindje ons evenwicht zou kunnen verstoren.
Dus... bedoelt ze 'ik zie jullie als goede adoptieouders... maar nu nog niet'?
Misschien moeten we de analyse overlaten aan de specialisten en gewoon nog even afwachten. Voor eind januari weten we of we in hun ogen de volgende stap mogen zetten.
En het moet gezegd, dat stelt je automatisch toch wat meer op je gemak.
Ondertussen was ons 'dossier' al op hun teammeeting verschenen. Van daaruit waren er nog een aantal vragen mbt mijn rouwproces. Ze wou toch wel zeker zijn dat er niet nog ergens 'gesloten potjes' waren. Ik was dan ook blij dat haar analyse aangaf dat ik herstelgericht ben. Zo voel ik het zelf ook altijd aan, maar blijkbaar had ik dit de vorige keer niet zo kunnen overbrengen. Blij dat dit uitgeklaard is..
De andere bedenking had vooral te maken met onze nog, in hun objectieve ogen, prille relatie. En tja, tenzij we onze relatie kunnen antidateren, kunnen we daar weinig aan doen. Ze gaf toe dat dit puur objectief als een risicofactor wordt aanzien.
Voor de rest een open babbel over opvoeding, regels en ouderschap. Met de nadruk op babbel. Want ook zij heeft ons bepaalde inzichten bijgebracht.
Bij het vorige gesprek hadden we meegegeven dat we openstaan om 2 kindjes (broertjes/zusjes) te adopteren. Voor ons vooral in de optiek dat ze dan op zn minst elkaar hebben. Zo evident lijkt deze keuze niet. Ze keek daarbij ook in eigen boezem en zei dat België nagenoeg geen nazorg heeft, terwijl dit in andere landen wel zo is. Adoptieouders worden er doorheen het leven van de adoptiekinderen begeleid indien nodig. Het adopteren van een sibling wordt in België maar in beperkte gevallen toegestaan. En wij zijn niet zo'n 'beperkt geval'. Ze heeft ons duidelijk meegegeven dat we geen positief advies zullen krijgen voor een sibling. Of we dit erg vinden? Nu, nee, niet echt. We hadden hen gevraagd om ons daar een stukje in te begeleiden. Er zijn teveel bezwarende factoren. We kunnen ons wel vinden in haar oordeel. Misschien dat we dit onuitgesproken ook al wel zo hadden aangevoeld.
Maar dan... een uitspraak die helemaal op het einde kwam.. 'ik zie jullie als goede adoptieouders'... Letterlijk.
En wij zouden wij niet zijn, moesten we ook dit zinnetje niet analyseren.
Ze had namelijk net daarvoor gezegd dat we nu maar eerst moeten genieten van ons rustig kabbelend leventje. Want dat de komst van een kindje ons evenwicht zou kunnen verstoren.
Dus... bedoelt ze 'ik zie jullie als goede adoptieouders... maar nu nog niet'?
Misschien moeten we de analyse overlaten aan de specialisten en gewoon nog even afwachten. Voor eind januari weten we of we in hun ogen de volgende stap mogen zetten.
dinsdag 9 december 2008
Let the screening begin
Deze morgen op de sofa bij psycholoog T.
En zo voelde het ook.
Elke letter van ons levensverhaal passeerde de revue... een paar keer!
Dat weegt op den duur wel. Vooral omdat er toch een paar pijnlijke momenten opnieuw worden blootgelegd.
We verlieten het kleine kloosterkamertje met een raar gevoel.
We kwamen er om te praten over onze adoptiewens.. en we gingen buiten zonder gepraat te hebben over... onze adoptiewens.
Waarschijnlijk zal hoe je in het leven staat als kind, puber en volwassene wel een stuk bepalen hoe je later dan zelf een adoptiekind zal opvangen.
Ben benieuwd naar wat er op zijn papiertje staat...
En zo voelde het ook.
Elke letter van ons levensverhaal passeerde de revue... een paar keer!
Dat weegt op den duur wel. Vooral omdat er toch een paar pijnlijke momenten opnieuw worden blootgelegd.
We verlieten het kleine kloosterkamertje met een raar gevoel.
We kwamen er om te praten over onze adoptiewens.. en we gingen buiten zonder gepraat te hebben over... onze adoptiewens.
Waarschijnlijk zal hoe je in het leven staat als kind, puber en volwassene wel een stuk bepalen hoe je later dan zelf een adoptiekind zal opvangen.
Ben benieuwd naar wat er op zijn papiertje staat...
vrijdag 5 december 2008
Goed gevoel
Gisteren was het dan eindelijk zo ver.
Deel 1 van de gesprekkenronde.
Met kriebels in de buik en een snelkloppend hartje werden we een cosy ruimte binnengeleid. Onze goedlachse maatschappelijk assistente stelde ons meteen op ons gemak.
Wat is je motivatie om te adopteren?
Hoe vertel je je kind dat het niet gewenst was door de mama?
Welke rol krijgt de geboortemoeder in jullie leven?
Hoe ga je om met racisme?
Hoe gaat je leven eruit zien met een adoptiekindje?
... ???
En ja, soms zit je daar heel even met je mond vol tanden. Maar dan is het fijn te voelen dat je op elkaar kan terugvallen. Dat je daar zit als koppel.
We zijn weer een stukje bewuster geworden van onze adoptiekeuze. Voelen weer een beetje beter wat nog een plaatsje moet krijgen, en waar we nog ns over moeten nadenken.
Maar da's ok.
We kwamen buiten met een goed gevoel... sterker ook.
Deel 1 van de gesprekkenronde.
Met kriebels in de buik en een snelkloppend hartje werden we een cosy ruimte binnengeleid. Onze goedlachse maatschappelijk assistente stelde ons meteen op ons gemak.
Wat is je motivatie om te adopteren?
Hoe vertel je je kind dat het niet gewenst was door de mama?
Welke rol krijgt de geboortemoeder in jullie leven?
Hoe ga je om met racisme?
Hoe gaat je leven eruit zien met een adoptiekindje?
... ???
En ja, soms zit je daar heel even met je mond vol tanden. Maar dan is het fijn te voelen dat je op elkaar kan terugvallen. Dat je daar zit als koppel.
We zijn weer een stukje bewuster geworden van onze adoptiekeuze. Voelen weer een beetje beter wat nog een plaatsje moet krijgen, en waar we nog ns over moeten nadenken.
Maar da's ok.
We kwamen buiten met een goed gevoel... sterker ook.
Abonneren op:
Posts (Atom)
