Vandaag de laatste etappe van onze screening.. de relatietest.
Hoe staan we in onze relatie?
Hoe gaan we om met verschillende emoties?
Wat vinden we elkaars sterke en zwakke punten?
En dan ook nog een korte zelfanalyse.
We kregen het gevoel dat ze zo stilletjes aan genoeg stof hebben om hun beslissing op te baseren.
En dan is het nu wachten op het verdict van de jury.
Voor eind januari weten we of ze aan de jeugdrechter al dan niet een positief advies zullen geven.
Dus tot dan: hou die vingers gekruist en laat de bougies branden!
maandag 29 december 2008
dinsdag 16 december 2008
Op de thee
Vandaag ging het gesprek in onze zetel door.
En het moet gezegd, dat stelt je automatisch toch wat meer op je gemak.
Ondertussen was ons 'dossier' al op hun teammeeting verschenen. Van daaruit waren er nog een aantal vragen mbt mijn rouwproces. Ze wou toch wel zeker zijn dat er niet nog ergens 'gesloten potjes' waren. Ik was dan ook blij dat haar analyse aangaf dat ik herstelgericht ben. Zo voel ik het zelf ook altijd aan, maar blijkbaar had ik dit de vorige keer niet zo kunnen overbrengen. Blij dat dit uitgeklaard is..
De andere bedenking had vooral te maken met onze nog, in hun objectieve ogen, prille relatie. En tja, tenzij we onze relatie kunnen antidateren, kunnen we daar weinig aan doen. Ze gaf toe dat dit puur objectief als een risicofactor wordt aanzien.
Voor de rest een open babbel over opvoeding, regels en ouderschap. Met de nadruk op babbel. Want ook zij heeft ons bepaalde inzichten bijgebracht.
Bij het vorige gesprek hadden we meegegeven dat we openstaan om 2 kindjes (broertjes/zusjes) te adopteren. Voor ons vooral in de optiek dat ze dan op zn minst elkaar hebben. Zo evident lijkt deze keuze niet. Ze keek daarbij ook in eigen boezem en zei dat België nagenoeg geen nazorg heeft, terwijl dit in andere landen wel zo is. Adoptieouders worden er doorheen het leven van de adoptiekinderen begeleid indien nodig. Het adopteren van een sibling wordt in België maar in beperkte gevallen toegestaan. En wij zijn niet zo'n 'beperkt geval'. Ze heeft ons duidelijk meegegeven dat we geen positief advies zullen krijgen voor een sibling. Of we dit erg vinden? Nu, nee, niet echt. We hadden hen gevraagd om ons daar een stukje in te begeleiden. Er zijn teveel bezwarende factoren. We kunnen ons wel vinden in haar oordeel. Misschien dat we dit onuitgesproken ook al wel zo hadden aangevoeld.
Maar dan... een uitspraak die helemaal op het einde kwam.. 'ik zie jullie als goede adoptieouders'... Letterlijk.
En wij zouden wij niet zijn, moesten we ook dit zinnetje niet analyseren.
Ze had namelijk net daarvoor gezegd dat we nu maar eerst moeten genieten van ons rustig kabbelend leventje. Want dat de komst van een kindje ons evenwicht zou kunnen verstoren.
Dus... bedoelt ze 'ik zie jullie als goede adoptieouders... maar nu nog niet'?
Misschien moeten we de analyse overlaten aan de specialisten en gewoon nog even afwachten. Voor eind januari weten we of we in hun ogen de volgende stap mogen zetten.
En het moet gezegd, dat stelt je automatisch toch wat meer op je gemak.
Ondertussen was ons 'dossier' al op hun teammeeting verschenen. Van daaruit waren er nog een aantal vragen mbt mijn rouwproces. Ze wou toch wel zeker zijn dat er niet nog ergens 'gesloten potjes' waren. Ik was dan ook blij dat haar analyse aangaf dat ik herstelgericht ben. Zo voel ik het zelf ook altijd aan, maar blijkbaar had ik dit de vorige keer niet zo kunnen overbrengen. Blij dat dit uitgeklaard is..
De andere bedenking had vooral te maken met onze nog, in hun objectieve ogen, prille relatie. En tja, tenzij we onze relatie kunnen antidateren, kunnen we daar weinig aan doen. Ze gaf toe dat dit puur objectief als een risicofactor wordt aanzien.
Voor de rest een open babbel over opvoeding, regels en ouderschap. Met de nadruk op babbel. Want ook zij heeft ons bepaalde inzichten bijgebracht.
Bij het vorige gesprek hadden we meegegeven dat we openstaan om 2 kindjes (broertjes/zusjes) te adopteren. Voor ons vooral in de optiek dat ze dan op zn minst elkaar hebben. Zo evident lijkt deze keuze niet. Ze keek daarbij ook in eigen boezem en zei dat België nagenoeg geen nazorg heeft, terwijl dit in andere landen wel zo is. Adoptieouders worden er doorheen het leven van de adoptiekinderen begeleid indien nodig. Het adopteren van een sibling wordt in België maar in beperkte gevallen toegestaan. En wij zijn niet zo'n 'beperkt geval'. Ze heeft ons duidelijk meegegeven dat we geen positief advies zullen krijgen voor een sibling. Of we dit erg vinden? Nu, nee, niet echt. We hadden hen gevraagd om ons daar een stukje in te begeleiden. Er zijn teveel bezwarende factoren. We kunnen ons wel vinden in haar oordeel. Misschien dat we dit onuitgesproken ook al wel zo hadden aangevoeld.
Maar dan... een uitspraak die helemaal op het einde kwam.. 'ik zie jullie als goede adoptieouders'... Letterlijk.
En wij zouden wij niet zijn, moesten we ook dit zinnetje niet analyseren.
Ze had namelijk net daarvoor gezegd dat we nu maar eerst moeten genieten van ons rustig kabbelend leventje. Want dat de komst van een kindje ons evenwicht zou kunnen verstoren.
Dus... bedoelt ze 'ik zie jullie als goede adoptieouders... maar nu nog niet'?
Misschien moeten we de analyse overlaten aan de specialisten en gewoon nog even afwachten. Voor eind januari weten we of we in hun ogen de volgende stap mogen zetten.
dinsdag 9 december 2008
Let the screening begin
Deze morgen op de sofa bij psycholoog T.
En zo voelde het ook.
Elke letter van ons levensverhaal passeerde de revue... een paar keer!
Dat weegt op den duur wel. Vooral omdat er toch een paar pijnlijke momenten opnieuw worden blootgelegd.
We verlieten het kleine kloosterkamertje met een raar gevoel.
We kwamen er om te praten over onze adoptiewens.. en we gingen buiten zonder gepraat te hebben over... onze adoptiewens.
Waarschijnlijk zal hoe je in het leven staat als kind, puber en volwassene wel een stuk bepalen hoe je later dan zelf een adoptiekind zal opvangen.
Ben benieuwd naar wat er op zijn papiertje staat...
En zo voelde het ook.
Elke letter van ons levensverhaal passeerde de revue... een paar keer!
Dat weegt op den duur wel. Vooral omdat er toch een paar pijnlijke momenten opnieuw worden blootgelegd.
We verlieten het kleine kloosterkamertje met een raar gevoel.
We kwamen er om te praten over onze adoptiewens.. en we gingen buiten zonder gepraat te hebben over... onze adoptiewens.
Waarschijnlijk zal hoe je in het leven staat als kind, puber en volwassene wel een stuk bepalen hoe je later dan zelf een adoptiekind zal opvangen.
Ben benieuwd naar wat er op zijn papiertje staat...
vrijdag 5 december 2008
Goed gevoel
Gisteren was het dan eindelijk zo ver.
Deel 1 van de gesprekkenronde.
Met kriebels in de buik en een snelkloppend hartje werden we een cosy ruimte binnengeleid. Onze goedlachse maatschappelijk assistente stelde ons meteen op ons gemak.
Wat is je motivatie om te adopteren?
Hoe vertel je je kind dat het niet gewenst was door de mama?
Welke rol krijgt de geboortemoeder in jullie leven?
Hoe ga je om met racisme?
Hoe gaat je leven eruit zien met een adoptiekindje?
... ???
En ja, soms zit je daar heel even met je mond vol tanden. Maar dan is het fijn te voelen dat je op elkaar kan terugvallen. Dat je daar zit als koppel.
We zijn weer een stukje bewuster geworden van onze adoptiekeuze. Voelen weer een beetje beter wat nog een plaatsje moet krijgen, en waar we nog ns over moeten nadenken.
Maar da's ok.
We kwamen buiten met een goed gevoel... sterker ook.
Deel 1 van de gesprekkenronde.
Met kriebels in de buik en een snelkloppend hartje werden we een cosy ruimte binnengeleid. Onze goedlachse maatschappelijk assistente stelde ons meteen op ons gemak.
Wat is je motivatie om te adopteren?
Hoe vertel je je kind dat het niet gewenst was door de mama?
Welke rol krijgt de geboortemoeder in jullie leven?
Hoe ga je om met racisme?
Hoe gaat je leven eruit zien met een adoptiekindje?
... ???
En ja, soms zit je daar heel even met je mond vol tanden. Maar dan is het fijn te voelen dat je op elkaar kan terugvallen. Dat je daar zit als koppel.
We zijn weer een stukje bewuster geworden van onze adoptiekeuze. Voelen weer een beetje beter wat nog een plaatsje moet krijgen, en waar we nog ns over moeten nadenken.
Maar da's ok.
We kwamen buiten met een goed gevoel... sterker ook.
maandag 17 november 2008
Happy happy joy joy!
Groot was onze verbazing toen we vandaag in de brievenbus een brief vonden van het CAW... met daarin.. jawel... de data van ons MO!
Dit jaar nog worden we op de rooster gelegd. Worden we doorgelicht, gescreend, binnenste buiten gekeerd,..
Nooit gedacht dat dit ons zo blij zou kunnen maken.
Spannend!
donderdag 30 oktober 2008
Het tussenvonnis is binnen!!
We hebben er (bijna) dag op dag 4 maanden op moeten wachten..
maar de lang verwachte groene brief is eindelijk in ons bezit!
Hierin beveelt de rechtbank het maatschappelijk onderzoek.
En nu is er een nieuwe wachttijd aangebroken..
wachten op de data van het maatschappelijk onderzoek.
maar de lang verwachte groene brief is eindelijk in ons bezit!
Hierin beveelt de rechtbank het maatschappelijk onderzoek.
En nu is er een nieuwe wachttijd aangebroken..
wachten op de data van het maatschappelijk onderzoek.
maandag 27 oktober 2008
Dienstmededeling: special edition
17.10.2008Zonder veel poespas of tralala
uit heel veel liefde
voor elkaar
en onze wereldkindjes
zijn we getrouwd
zaterdag 13 september 2008
Terug aan hen!
Onze schrijfsels zijn de bus op!
Niet zo gemakkelijk, een levensverhaal schrijven. Er komt heel wat introspectie bij kijken. En dan is er telkens toch onbewust de gedachte 'hoe gaan de psychologen het allemaal analyseren?'
We zijn eerlijk geweest. Hebben niets verbloemd of anders verwoord.
Ook bij het invullen van de vragenlijsten zijn we niet te lang blijven stilstaan. Spontane antwoorden. Nu maar hopen dat het de 'juiste' zijn..
We wachten ondertussen al 2.5 maand op ons tussenvonnis.
Tijd dat ze daar ook wakker schieten!
Niet zo gemakkelijk, een levensverhaal schrijven. Er komt heel wat introspectie bij kijken. En dan is er telkens toch onbewust de gedachte 'hoe gaan de psychologen het allemaal analyseren?'
We zijn eerlijk geweest. Hebben niets verbloemd of anders verwoord.
Ook bij het invullen van de vragenlijsten zijn we niet te lang blijven stilstaan. Spontane antwoorden. Nu maar hopen dat het de 'juiste' zijn..
We wachten ondertussen al 2.5 maand op ons tussenvonnis.
Tijd dat ze daar ook wakker schieten!
dinsdag 12 augustus 2008
Schrijfsels
Morgen vertrekken we met ons tweetjes naar de Franse Alpen. Mijnen Toni heeft zich als doel gezet om wat Alpencols op te fietsen. Zo'n sportieve prestaties zijn minder voor mij weggelegd! Ik kijk er naar uit om - terwijl hij zich in het zweet fietst - wat te wandelen, me tegen een bergflank in de zon te nestelen met mn boekskes.. en ... mijn levensverhaal te schrijven.
Dit levensverhaal dient als leidraad voor het maatschappelijk onderzoek. Momenteel zit ik nog met een writer's block (hoe krijg ik in hemelsnaam 5 à 10 pagina's volgeschreven over mijn pietluttig bestaan?) maar ongetwijfeld dat de bergen inspirerend werken! Wie weet kom ik wel terug met een heuse autobiografie?
vrijdag 27 juni 2008
Vrouw Justitia
Sinds deze morgen ligt ons adoptiedossier op de rechtbank van Oudenaarde.Op de tweede blz van het verzoekschrift wordt er gevraagd of je 1 of 2 kindjes wil adopteren. Het maatschappelijk onderzoek wordt hieraan aangepast.
Toni & ik hadden het er eerder al over. Gek hoe we spontaan hetzelfde dachten. Twee.
Een broertje en een zusje... twee broertjes... of twee zusjes.
Omdat we beseffen hoe moeilijk het moet zijn om als persoon niet te lijken op iemand. Nooit te horen, 'twee druppels water je mama'. Of, 'je hebt de neus van je papa'.
Houvast aan elkaar in tijden dat 'roots' zo belangrijk voor hen zijn. Want laat dat nu het enige zijn dat we hen niet op een andere manier kunnen geven...
donderdag 19 juni 2008
Etape 1 met glans voltooid
Vandaag studeerden we af in de multiculturele adoptiewetenschappen!
Als bewijs valt volgende week ons attest in de bus.
Daarmee bereiken we het einde van etape 1. De eindsprint was best wel zwaar. Pia liet niet na ons een laatste keer met de neus op de feiten te duwen. Dat de wachtlijsten vollopen. En dat we misschien nog wel wat onzekerheden op onze weg kunnen tegenkomen. Er beweegt veel. We bekijken het stap voor stap.
Wat nu volgt?
We geven ons adoptiedossier af aan de griffie van de jeugdrechtbank. We krijgen een plaatsje op de rol. En wachten flink onze beurt af.
woensdag 18 juni 2008
Officiële cohabitatie
Vanaf vandaag 9u07 wonen we wettelijk samen!
Het stond al eventjes op onze planning en dan vandaag een gaatje gevonden in onze agenda's.
Dit is meteen ook een papiertje in ons adoptiedossier. De laatste infoles morgen luidt immers een speurtocht in via gemeentehuizen. Zij zullen ons dossier met de nodige formele documenten, stempels & handtekeningen van burgemeesters vervolledigen.
Dit is meteen ook een papiertje in ons adoptiedossier. De laatste infoles morgen luidt immers een speurtocht in via gemeentehuizen. Zij zullen ons dossier met de nodige formele documenten, stempels & handtekeningen van burgemeesters vervolledigen.
dinsdag 17 juni 2008
Het leven zoals het is...
Wij - 50 andere koppels die net als ons de voorbereidingscursus volgen - een driekoppig panel in een met spotlights verlicht auditorium. Dit was de setting van het vierde voorbereidingsdeel.
Tot hiertoe waren het videobeelden die de adoptierealiteit dichterbij brachten. Nu zijn het mensen van vlees en bloed die hun verhaal vertellen. Een afstandsmoeder - een geadopteerd meisje van 28 en een adoptievader zijn aan het woord. Ze vertellen elk hun verhaal. Met oog voor detail en soms met de bibber in hun stem.
Kippenvelmomenten wanneer een geëmotioneerde Maria vertelt hoe ze noodgedwongen op 19 jarige leeftijd haar zoon moest afgeven. En hoe ze na 27 jaar opnieuw herrenigd werden.
Stilte toen Samira vertelt hoe ze tot haar 18 jaar gepest wordt omwille van haar anders zijn. Hoe ze op zoek is naar haar roots en telkens nieuwe obstakels tegenkomt.
Gespitste oren als Geert vertelt over zijn twee geadopteerde tienerdochters. Dat de oudste 100% juist gehecht is. En hoe de andere haar temperament soms niet de baas kan, opstandig is en zich op die manier een stuk afzet tov haar adoptieouders.
Verhalen uit het leven gegrepen...
Tot hiertoe waren het videobeelden die de adoptierealiteit dichterbij brachten. Nu zijn het mensen van vlees en bloed die hun verhaal vertellen. Een afstandsmoeder - een geadopteerd meisje van 28 en een adoptievader zijn aan het woord. Ze vertellen elk hun verhaal. Met oog voor detail en soms met de bibber in hun stem.
Kippenvelmomenten wanneer een geëmotioneerde Maria vertelt hoe ze noodgedwongen op 19 jarige leeftijd haar zoon moest afgeven. En hoe ze na 27 jaar opnieuw herrenigd werden.
Stilte toen Samira vertelt hoe ze tot haar 18 jaar gepest wordt omwille van haar anders zijn. Hoe ze op zoek is naar haar roots en telkens nieuwe obstakels tegenkomt.
Gespitste oren als Geert vertelt over zijn twee geadopteerde tienerdochters. Dat de oudste 100% juist gehecht is. En hoe de andere haar temperament soms niet de baas kan, opstandig is en zich op die manier een stuk afzet tov haar adoptieouders.
Verhalen uit het leven gegrepen...
woensdag 4 juni 2008
Richting bevestigd
'Verplichte' informatiecursus.
'Verplicht' maatschappelijk onderzoek.
Eerlijk? Het leken ons obstakels op een weg die al lang genoeg zou duren.
Maar we hebben onze mening herzien.
We hebben er nu enkele dagen cursus op zitten en zijn zelfs leergierig geworden!
Eerst en vooral de vrouw die voor ons staat: Pia. Een enthousiaste madam van 45 met een groot hart. En een koffer vol verhalen. Ze vertelt zonder ophouden. Over waarom een afstandsmoeder haar kind soms noodgedwongen moet afstaan. Over wat er in de rugzak zit van een kindje dat ter adoptie wordt gelegd. En dat dit bepaalt hoe gemakkelijk of moeilijk een kindje zich kan hechten aan zn nieuwe ouders en omgeving.
Over openheid als eerste sleutel. Dat adoptie gelijk staat met het opvoeden van iemand anders zn kind. En dat dit centraal zal staan in de rest van ons leven.
We gaan er buiten en denken - en praten - en voelen dat we onze weg gevonden hebben...
'Verplicht' maatschappelijk onderzoek.
Eerlijk? Het leken ons obstakels op een weg die al lang genoeg zou duren.
Maar we hebben onze mening herzien.
We hebben er nu enkele dagen cursus op zitten en zijn zelfs leergierig geworden!
Eerst en vooral de vrouw die voor ons staat: Pia. Een enthousiaste madam van 45 met een groot hart. En een koffer vol verhalen. Ze vertelt zonder ophouden. Over waarom een afstandsmoeder haar kind soms noodgedwongen moet afstaan. Over wat er in de rugzak zit van een kindje dat ter adoptie wordt gelegd. En dat dit bepaalt hoe gemakkelijk of moeilijk een kindje zich kan hechten aan zn nieuwe ouders en omgeving.
Over openheid als eerste sleutel. Dat adoptie gelijk staat met het opvoeden van iemand anders zn kind. En dat dit centraal zal staan in de rest van ons leven.
We gaan er buiten en denken - en praten - en voelen dat we onze weg gevonden hebben...
Abonneren op:
Posts (Atom)
